Het is voorjaar. Ik doe mijn balkondeuren open. Een geluid uit de verte komt binnen en overvalt me. Een geluid………. van de stad, dat me raakt in een mengeling van vreugde en verdriet. Ik herken het als het geluid van het schoolplein. Het speelkwartier. De kakofonie van uitgelaten, opgewonden stemmen. Af en toe springt er een roep of gil bovenuit. Er wordt gespeeld.

Het geluid roept beelden bij mij op en gevoelens, herinneringen aan mijn eigen jeugd en het meisje dat ik was. Het maakt een verlangen wakker, naar vroeger, naar dat moment van onbezorgde onschuld, een verlangen naar een verloren tijd.

Ik verzamelde ze, speelse houdingen en kleurige jurkjes. Ik kwam ze overal tegen in de stad. Dat is wat ik zag. Maar er is meer. Wat er schuil gaat in de lieflijke jurkjes blijft verborgen.