Het is flexibel nog, maar onzeker of de brug sterk genoeg is om de verandering te dragen. Herinneringen voeren terug naar de winterse werkelijkheid, de zekerheid dat we het ijs op konden, het plezier van de kou. Stevig gleden de ijzers over de zwarte vlakte die ons droeg. Wiebelig is onze toekomst.

tekst Marion Smit

Winter 2017/2018 86handschoenen 3wanten 2mutsen 1bivakmuts 41links 45rechts 44zwart 15grijs 2rood 2roze 13blauw 1groen 9bruinbeige 2wit 1gekleurd 8kind 4werk 15leer 46gebreid 8fleece 7gewatteerd

Overal vind ik ze, verloren handschoenen, verweesd achtergebleven ergens in de stad. Op het fietspad en de stoep, in het park en midden op de rijweg of de kruising. Meestal vind ik er maar één, een enkele keer een paar. Hoe verlies je handschoenen? Als je ze draagt, raak je ze niet kwijt. Was het niet koud genoeg? Moest je je neus snuiten of lagen ze op je schoot in de auto, en vergat je dat bij het uitstappen? Misschien komt het door de smartphone? Swipen met een handschoen gaat niet zo lekker…. Ik denk aan de koude handen. Want er komt een koude dag dat de handschoen wordt gemist. De handschoen die ik opraapte en waar ik me over heb ontfermd. Die ik koester en fatsoeneer. Er zijn handschoenen in alle soorten en maten. Mooie en lelijke, zo goed als nieuwe en versleten, kleurrijke en saaie, dure en goedkope, luxe en werk handschoenen. Nu hebben ze tijdelijk een rustplaats gevonden op de eeuwenoude grafzerken in de Oude Kerk van Scheveningen.

Winter 2017/2018 86handschoenen 3wanten 2mutsen 1bivakmuts 41links 45rechts 44zwart 15grijs 2rood 2roze 13blauw 1groen 9bruinbeige 2wit 1gekleurd 8kind 4werk 15leer 46gebreid 8fleece 7gewatteerd