In een vage herinnering zie ik mijn tantes zitten, nooit met lege handen, altijd aan het werk. Naaiwerk, breiwerk, herstelwerk en op de zondagen, als al het nuttige gedaan was, werd er geborduurd. Ik deed graag mee. Smocken was het allermoeilijkst.
Smocken? Ja, smocken. Wie weet nog wat dat is? Sterker, wie kàn het nog?
Smocken is een oude borduurtechniek waarmee je rek in de stof creëert zonder elastiek, vaak toegepast in kinderjurkjes.
Toen we in 2018 het thema ‘De nijdige tijd’ kozen in mijn kunstenaarsgroep Art coalitie, naar een gedicht van P.C.Hooft, wist ik dat ik mijn eerdere ‘smockwerken’ hier een thuis vonden. Ik wilde er meer maken en beter. De plasticiteit van de schaduwen van de plooien, de verschillende steken, stof met en zonder ruitje. Eindeloze variaties. Om ze beter te kunnen tekenen en schilderen, heb ik mezelf weer geleerd om te smocken.